Categories: 
      Date: kwi  2, 2015
     Title: Spotkanie autorskie w Bibliotece

23 kwietnia 2015 r, godz. 18:00

WyobraĹşnia bez granic

Krzysztof Bielecki […] wraca tomem efektownej, ale wymagającej skupienia prozy, której narratorem jest „nieskończenie pięćdziesięcioletni i niechcący samotny chłopiec”. Tak się przedstawia, jednocześnie sygnalizując, Ĺźe jest w wieku dojrzałym, Ĺźe jest outsiderem […] i Ĺźe zachował chłopięcą infantylność. […]

Jest melancholijny, ale jego wyobraĹşnia szaleje jak dawniej. Miesza elementy baśni z codziennością […]. Nawiązuje do literackiej klasyki i waĹźnych zdarzeń z naszej najnowszej historii, odliczając w kolejnych częściach książki czas do 10 kwietnia 2010. Wtedy spod Warszawy wyrusza na Krakowskie Przedmieście chłopiec z krzyĹźem zrobionym z brzozowych gałązek... Niby zabawa, ale jednak wyskakuje spod niej powaga.

Leszek Bugajski

Wiesław Myśliwski pochwalał swego czasu wyobraźnię autora. Dziś Krzysztof Bielecki urzeka też refleksją, żartem i stylem. Melancholia i absurd tworzą zagadkowe napięcie.

Żałować wypada, że Krzysztof Bielecki pisze tak niewiele. W literaturze polskiej jest zjawiskiem osobnym i wciąż nie do końca odkrytym.

Autor opowiadań „Nie ma czarów, nie ma aniołów” (Iskry 1987) i powieści: „Fistaszek” (Czytelnik 1987), „End and Fin Company”

(Akapit 1992), „Gagatek” (Tunia 2005).

Laureat nagród literackich: im. Wyspiańskiego, im. Piętaka, im. Gall, Funduszu Literatury.

Tłumaczony na niemiecki, chorwacki, słoweński.

„Przepaść” to trzy utwory o miłości, śmierci i Polsce. O przepaści między wyobraĹźeniem a rzeczywistością. O dorastaniu do klęski.

Opowiadania ukazały się w „Twórczości”. Czy zapowiadają literaturę nowych obrachunków? Krzysztof Bielecki dokonuje między innymi oceny postaw inteligenckich po 10 kwietnia 2010 roku, uznając Krakowskie Przedmieście za swoisty wyrzut sumienia. Drwi z tych, którzy tam drwili – jakby szyderstwo miało być w minionych dniach miarą intelektualnej wyĹźszości. Pyta o toĹźsamość. Próbuje ocalić własną. Nie unika kontrowersji.

Kreuje świat pełen mistyfikacji, ironii, a w rezultacie goryczy.

Piszącemu trudno się idzie. Woli przystawać. Oglądać się. Mieć wrażenie, przejmować się, tęsknić.

Bezradnie rozkładać ręce nad upływającym Ĺźyciem. I nad jego ułomnością. Przygniatającą liczbą zdarzeń i spraw, które nie ważą.

Prócz trzech: miłości, śmierci i miejsca, gdzie to się zdarza.

To istota – tu szuka się pożądanych perspektyw.

Jedną z moich ulubionych jest dziecięcy infantylizm. Proszę zatem o wyrozumiałość, zwłaszcza w przypadku pewnych scen (czy załoĹźeń) w „Wyprawie krzyĹźowej”.

Przekonany, że warto być cokolwiek naiwnym, zapraszam do lektury.

Krzysztof Bielecki